Το farewell party του Δημήτρη Διαμαντίδη διήρκησε μία ολόκληρη σεζόν, ο κόσμος, τα media, οι φίλαθλοι, αντίπαλοι και μη, τον τίμησαν με συγκινητικό τρόπο, αλλά ο μεγάλος ηγέτης του Παναθηναϊκού έχει πολλά ακόμα να ζήσει. Οι τιμητικές εκδηλώσεις για λογαριασμό του, μόλις ξεκίνησαν. Από τόσο κοντά, αλλά και πολύ μακριά, αδιάφορος για τα φώτα της δημοσιότητας και χωρίς να αναζητήσει ποτέ τη δημοσιότητα, παρακολουθούσε ένας άνθρωπος, ο οποίος κέρδισε την εμπιστοσύνη του Διαμαντίδη και για 16 ολόκληρα χρόνια διαχειρίστηκε την τύχη και το μέλλον του. Θα ισχυριστεί κανείς ότι οι εκπρόσωποι των μεγάλων σταρ έχουν την πιο εύκολη δουλειά, αλλά είναι μία εντελώς λανθασμένη προσέγγιση. Ο Μηνάς Τουκμενίδης! 

Οι νεώτεροι, πιθανώς, να μην έχουν ακούσει ποτέ ξανά αυτό το όνομα. Στους παλαιότερους, αυτούς που αγαπούσαν το μπάσκετ ακόμα και πριν τα χρόνια της καθιέρωσης, ο Τουκμενίδης είναι συνώνυμος με την αγνή ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Μετά από μία μακρά πορεία στον ΒΑΟ, ο Μηνάς Τουκμενίδης πέρασε από τον Αρη, τον Ηρακλή, τον Εσπερο Καλλιθέας και τον Μακεδονικό, ανήκε όμως, σε μία διαφορετική γενιά. Ηταν ένας μεγάλος σκόρερ, προϊόν της αθώας εποχής του μπάσκετ, που οι παίκτες είχαν μοναδική κινητήρια δύναμη το ταλέντο τους, την ικανότητα να βάζουν τη μπάλα στο καλάθι και κυρίως το μεράκι. 

Πήρε το πρωτάθλημα με τον Αρη το 1983, μία χρονιά πριν ήταν τρίτος σκόρερ της Α'Εθνικής και το 1984, αναδείχτηκε 2ος πίσω από τον Νίκο Γκάλη ως παίκτης του Ηρακλή. Από το 2000, οπότε και ξεκίνησε η συνεργασία του με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, μέχρι και σήμερα έζησε τα πάντα και όπως λέει χαρακτηριστικά: «Πλέον είναι πρώτα φίλος μου και μετά παίκτης μου». 

Αυτή η σχέση πια θα συνεχίσει σε κοινωνικό επίπεδο κατά βάση και ο άνθρωπος που κρυβόταν πίσω απ'όλες τις επαγγελματικές σχέσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να μοιραστεί την εμπειρία της συνεργασίας με τον επί πολλά χρόνια καλύτερο παίκτης της Ευρώπης.

«O Διαμαντίδης είναι ο ίδιος άνθρωπος με όλους. Οπως τον έχω γνωρίσει εγώ, τον έχει γνωρίσει όλη η Ελλάδα» έκανε αρχικά τις ... συστάσεις ο Μηνάς Τουκμενίδης, που έχει αφιερώσει πολλές ώρες από τη ζωή του σε συνομιλίες, παρέα, ανταλλαγή απόψεων, με τον «Μήτσο».  

«Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος! Αυτή είναι η βάση της προσωπικότητάς του. Μη νομίζεις ότι θα πρωτοτυπήσω. Το σεμνά και ταπεινά, που θα μπορούσε να είναι το μότο του, είναι η ίδια η ζωή του σε όλες τις εκφράσεις της. Ολοι, πριν τον γνωρίσουν, νόμιζαν ότι είναι ένας τύπος σνομπ, που είχε μία ελιτίστικη. Κι όμως δεν είναι! Είναι απλά ένας ντροπαλός άνθρωπος. Ειδικά τα πρώτα χρόνια, όταν ήταν πιο μικρός, φοβόταν πολύ την έκθεση. Με το χρόνο όμως, όταν είσαι σταθερός σε κάτι, όταν δεν αποτραβιέσαι από τις αρχές σου, όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας σου. Αυτό συνέβη και με τον Διαμαντίδη.  

Φυσικά εξελίχθηκε σε μία τεράστια προσωπικότητα. Εγινε πιο προσιτός. Χαμογελούσε κιόλας. Που και που έλεγε και κάποιο αστείο». Ακόμα και ο ίδιος -που έχει πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση της πλάκας και της αγνής καλοπέρασης- λέει και μία κουβέντα παραπάνω πια για τον Μήτσο. Κι αστειεύεται!

«Είναι ένας άνθρωπος με αρχές, που αγαπάει και φροντίζει τους γύρω του. Η οικογένειά του είναι το πάν, έχει παθολογική αγάπη για τους γονείς του. Εχει εξαιρετικές σχέσεις με τους φίλους του, παιδικά χρόνια. Η παρουσίες του στην Καστοριά, έχουν αραιώσει, αλλά κρατάει τις φιλίες του. Επικοινωνεί, ενδιαφέρεται, ασχολείται, βοηθάει».

 

- Καλοκαίρι 2004... Τι συνέβη;

«Ο Ολυμπιακός μας προσέγγισε πρώτος. Εμείς φοβόμασταν τον Παναθηναϊκό. Είχαμε μία αναστολή, που δεν πήγαζε από κάτι απτό, από κάτι συγκεκριμένο. Είχαμε μία σχετική ανησυχία για τον Ομπράντοβιτς και πως θα μπορούσε ο Διαμαντίδης να αναδειχτεί με έναν προπονητή που είχε πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του. Είχαμε κάνει κάποιες συνεργασίες που δεν είχαν πετύχει. Στο μέλλον, φυσικά, αποδείχτηκε ότι οι φόβοι μου ήταν εντελώς λανθασμένοι. Δε σου κρύβω λοιπόν ότι στο κεφάλι μου εγώ είχα τον Ολυμπιακό τότε. Ηταν η χρονιά που ο Κόκκαλης ουσιαστικά είχε αποσυρθεί. Το θέμα για τον Ολυμπιακό είχε αναλάβει προσωπικά ο Σταύρος Ελληνιάδης. Αυτός είχε καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. Εβλεπε το μέλλον του Διαμαντίδη να περνά καρέ καρέ από μπροστά του κι έκανε τα πάντα για να τον πάρει στον Ολυμπιακό... Είχε τέτοια πρεμούρα για τον Δημήτρη, που έπαιρνε το αεροπλάνο, ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη για μερικές ώρες, μιλούσαμε κι επέστρεφε στην Αθήνα. Η διαφορά είχε κολλήσει σε ένα ποσό της τάξεως των 50 χιλιάδων. Αν ο Κόκκαλης τελικά έδινε εκείνα τα 50 χιλιάρικα, η ιστορία του μπάσκετ πιθανώς να είχε γραφτεί διαφορετικά στην Ελλάδα».

 

- Ο Παναθηναϊκός πως προέκυψε στην εξέλιξη της υπόθεσης;

«Το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού εμφανίστηκε μετά. Αργότερα από αυτό του Ολυμπιακού. Ενα πρωί, με πήραν τηλέφωνο να κατέβω στην Αθήνα για να μιλήσω με τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Και κατέβηκα! Εγώ ζήτησα ένα λογικό ποσό, και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, απλά μου το έδωσε. Στο συμβόλαιο μάλιστα, υπήρχε κι ένας όρος για την πρώτη χρονιά του Δημήτρη στον Παναθηναϊκό, που άφηνε το περιθώριο στην ομάδα να λύσει το συμβόλαιο. Ομως εγώ ήμουν πολύ σίγουρος για αυτόν. Και μετά τον Δεκέμβριο, ο όρος ουσιαστικά είχε απενεργοποιηθεί. Ηταν λογικό να υπάρχει τέτοιος όρος. Πολλοί παίκτες από το κάτω ράφι έχουν πάει σε μεγάλες ομάδες. Δεν έπιασαν όλοι. Πηγαίνοντας στο ραντεβού με τον Θανάση, προσωπικά δεν ήξερα τίποτα, ούτε από αυτά που τους είχε πει ο Ομπράντοβιτς και τα οποία αποκαλύφθηκαν αργότερα, ούτε τη γενικότερη προδιάθεση του Παναθηναϊκού. Μπήκα στο γραφείο και μιλήσαμε στο πρώτο ραντεβού κι αν θυμάμαι καλά στο δεύτερο είχαμε ήδη συμφωνήσει. Είχαμε δώσει τα χέρια».

 

- Κι ο Ολυμπιακός;

«Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός είχε αποχωρήσει. Αφού δεν τα βρίσκαμε, είχε τελειώσει η υπόθεση. Ο Ολυμπιακός τότε, μου έδινε ένα ποσό μεγαλύτερο κατά 10% από τα χρήματα που έπαιρνε ο Δημήτρης στον Ηρακλή τότε. Δεν ήταν δυνατόν να συμφωνήσουμε. Ο Παναθηναϊκός πρόσφερε τα χρήματα, που κατά τη γνώμη μου, άξιζε για την εισαγωγική σεζόν του στο υψηλότερο ράφι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ολοι ήταν ικανοποιημένοι. Και τη δεύτερη χρόνια τον αντιμετώπισαν όπως ακριβώς άξιζε στον παίκτη που ο Ομπράντοβιτς είχε παραδώσει τα κλειδιά της ομάδας. Τότε, υπήρχαν στον Παναθηναϊκό ο Τσαρτσαρής, ο Μπατίστ, ο Χατζηβρέττας, μεγάλοι παίκτες... Σε ένα παιχνίδι που ο Αλβέρτης απουσίασε, όμως, κατ'εντολήν του Ομπράντοβιτς, αρχηγός χρίστηκε ο Δημήτρης κι όχι κάποιος άλλος. Ηταν η ημέρα που ο κόουτς κατέδειξε ποιος είναι ο νέος ηγέτης».

 

- Υπάρχει περιστατικό που σε εξέπληξε;

«Ενα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στον Δημήτρη, ήταν μετά το Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης, όπου είχε σαρώσει τα πάντα τόσο με την ομάδα, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Από το ξενοδοχείο του Παναθηναϊκού μετά τον τελικό, είχαν περάσει οι πάντες. Σχεδόν και οι πέντε χιλιάδες φίλοι της ομάδας που είχαν ταξιδέψει στην Ισπανία. Εστω να τον ακουμπήσουν, να τον φιλήσουν, να τον θαυμάσουν. Ημουν κι εγώ εκεί και περίμενα κάποια στιγμή να χαλαρώσει, χωρίς φυσικά να τον ενοχλώ, ώστε να πούμε κι εμείς δύο κουβέντες. Οταν... απεγκλωβίστηκε με κάλεσε σε ένα δωμάτιο που ήταν δίπλα στο λόμπι, για να κάτσουμε λίγο μαζί.

Ηταν στον κόσμου του. Αντί να απολαύσει αυτό που ζούσε, μου μιλούσε για την προπόνηση της Τρίτης κι επειδή η ομάδα θα έπαιζε Κύπελλο εκείνη την εβδομάδα ανησυχούσε επειδή η ομάδα δε θα έκανε καλή προπόνηση μέχρι την Πέμπτη. Αυτός είναι ο Διαμαντίδης. Εγώ έχω γνωρίζει πολλούς παίκτες. Το δικό του μυαλό όμως δουλεύει σε εντελώς διαφορετικές στροφές απ'όλων των υπόλοιπων. Σκέφτεται μόνο το στόχο, είναι ασύλληπτα συγκεντρωμένος. Για αυτό, η Ευρωλίγκα το 2011 έμοιαζε σαν ακόμα μία μέρα στη δουλειά. Ηταν φοβερό σκηνικό και τον παρακαλούσα να το ευχαριστηθεί, να το χαρεί γιατί έγραψε ιστορία. Ασφαλώς, έκανε το δικό του».

 

- Υπήρξε μέρα που σκέφτηκες ότι μάλλον πρέπει να φύγει από τον Παναθηναϊκό;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία της αποχώρησης. Και θέλω να πιστεύω ότι καλά κάναμε. Τα πρώτα 8-9 χρόνια που συνεργάστηκε με τον Θανάση και τον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν και τα κρίσιμα. Μετά εννοείται ότι δε θα πήγαινε πουθενά. Μετά το δεύτερο τριετές που υπογράψαμε ήταν σχεδόν δεδομένο ότι ο Δημήτρης θα τελείωνε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Δεν σκέφτηκε ποτέ να φύγει. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο.

Πέρα από τον Παναθηναϊκό υπήρχε κι ο Ομπράντοβιτς. Είναι πολύ ψηλά στη συνείδησή του. Η εκτίμηση που τρέφει στον κόουτς είναι τεράστια. Ανυπολόγιστη. Του έμαθε πάρα πολλά. Του άρεσε να συνεργάζεται μαζί του. Καταλαβαίνονταν μεταξύ τους με απίστευτη ευκολία. Ο μεγάλος προβληματισμός του μάλιστα, ήταν, από τη στιγμή που έφυγε ο Ζοτς, ποιος θα τον αντικαθιστούσε».

 

- Εκείνο το καλοκαίρι του '12, πέρασε από το μυαλό του να φύγει;

«Οχι. Ούτε τότε! Δεν ήθελε να φύγει από τον Παναθηναϊκό, ούτε εξαιτίας της αποχώρησης του Ζοτς. Εγώ να σου πω την αλήθεια, μεταξύ τύρου και αχλαδιού, του είχα θέσει το ζήτημα, αλλά ούτε το συζήτησε. Ακόμα κι αν ο Ομπράντοβιτς πήγαινε σε κάποια ομάδα εκείνη τη χρονιά, ο Διαμαντίδης θα έμενε στο ΟΑΚΑ».

 

- Ποια είναι η πιο απίθανη πρόταση ήρθε στα χέρια σου από άλλη ομάδα;

«Είναι γνωστό, το είχε δηλώσει μάλιστα ο Γκέρσον ότι στον Διαμαντίδη αξίζει να δώσεις λευκή επιταγή. Αλλά δεν έχει γίνει κάτι. Οταν γίνονταν προσεγγίσεις από διάφορες ομάδες, δεν έμπαινε καν στη διαδικασία. Ποτέ δεν μπήκε. Υπήρξε ενδιαφέρον από κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, αλλά δεν ξεκίνησε ποτέ συζήτηση. Ούτε για αστείο. Για κανένα λόγο. Μας προσέγγισαν από το ΝΒΑ. Ούτε τότε δέχτηκε να το κουβεντιάσει. Πολλές ομάδες ασχολήθηκαν μαζί του από την Αμερική. Αλλά ...τίποτα. Δεν μας άφηνε. Ελεγε: Δε θέλω ΝΒΑ!»

 

- Συμφωνείς με αυτό που έλεγε συνεχώς, πως δεν έχει ικανότητα να πετύχει εκεί;

«Κοίταξε, προσωπικά πιστεύω ότι ο Διαμαντίδης ήξερε πολύ καλά πως θα μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ. Αλλά δεν του άρεσε αυτό το στυλ κι αυτός ο κόσμος. Ηταν του πιο σκεπτόμενου μπάσκετ. Ηταν για μία δεκαετία το κορυφαίο μυαλό στην Ευρώπη. Εχει διδάξει πολλά πράγματα στους προπονητές με τον τρόπο παιχνιδιού του. Εφερε έναν άλλο τρόπο σκέψης, που άρχισαν και οι μεγάλοι προπονητές να διδάσκουν. Εκτιμώ ότι είναι ένας παίκτης από αυτούς που εμφανίζονται κατά διαστήματα και φέρνουν με τα ιδιαίτερα στοιχεία τους το μπάσκετ ένα επίπεδο παραπάνω. Με πρώτο και καλύτερο τον Γκάλη. Προσθέτουν κάποια πράγματα, το καθιερώνουν και μετά γίνεται διδακτέα ύλη για τους προπονητές».

 

- Γιατί σταμάτησε από την εθνική;

«Θα σου πω κάτι που πιθανολογώ ότι δεν το ξέρεις. Η απόφαση του Διαμαντίδη για να σταματήσει από την Εθνική λήφθηκε μία μέρα πριν μπει στο χειρουργείο ένα χρόνο πριν το Μουντομπάσκετ. Καταλάβαινε ότι το κορμί του δεν μπορεί να αντέξει άλλο. Μιλήσαμε το βράδυ, την παραμονή της ημέρας που θα έκανες την επέμβαση. Ηταν το 2009 όταν έβαλε το  πλεγμα τους κοιλιακούς. Εκείνο το βράδυ μου είπε ότι θα έπαιζε το 2010, στο Παγκόσμιο και μετά θα σταματούσε. Δεν υπήρχε κανένας άλλος λόγος. Ηταν μόνο το κορμί του. Οταν παίρνει μία απόφαση ο Διαμαντίδης δεν την αλλάζει. Ηταν μία απολύτως συνειδητή απόφαση όπως όλες που έχει πάρει στην καριέρα του. Δεν υπήρχε παρεξήγηση με κανέναν. Ούτε παίκτη, ούτε προπονητή, ούτε παράγοντα. Μπορεί με τους δημοσιογράφους να ήταν λίγο πιο επιφυλακτικός, αλλά με τους συμπαίκτες του είναι από τους πιο ευχάριστους ανθρώπους που υπάρχουν».

 

- Φοβήθηκες ότι μπορεί να σε εγκαταλείψει ποτέ και να συνεργαστεί με άλλον μάνατζερ;

«Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτός ο φόβος στη δουλειά μας πάντα υπάρχει... Και υπήρχε. Είναι μέρος του επαγγέλματος. Ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ δεν μου έδωσε κανένα δείγμα, ούτε μία αφορμή όμως να σκεφτώ ότι πρέπει να ανησυχήσω. Μετά από τόσα χρόνια ο Διαμαντίδης είναι φίλος μου. Πρώτα είναι φίλος μου και μετά παίκτης μου».

 

-Πως κατάφερες να τον πείσεις να συνεργαστεί μαζί σου;

«Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Τον Διαμαντίδη δεν τον ανακάλυψα εγω, ούτε τον έφερα στον Ηρακλή. Οταν έπαιζε στην Καστοριά, ήταν ένας από τους 12 που διάβαζα στην εφημερίδα στα φύλλα αγώνος μετά τα ματς. Δεν είχα απολύτως  καμία εικόνα γι'αυτόν. Οταν ήρθε στον Ηρακλή η μεταγραφή του δεν έκανε κανέναν ντόρο. Τότε εγώ, ως μάνατζερ, είχα κάποιους παίκτες που έπαιζαν στην ομάδα. Εκείνη την ημέρα, είχα πάει στο Ιβανώφειο για κάτι δουλειές και τελειώνοντας, φθινοπωρινό απόγευμα ήταν, περίοδος προετοιμασίας, έμεινα για να δω την προπόνηση. Και παρακολούθησα ένα παιδί, αδύνατο, όχι πολύ γρήγορο, που έκανε, όμως, πράγματα τα οποία δεν έκαναν άλλοι. Ο Διαμαντίδης δεν έβαζε ποτέ καλάθι (μην ξεχνάμε ότι τότε υπήρχαν παικταράδες στο Ιβανώφειο για να σκοράρουν), η ομάδα του όμως, κέρδιζε πάντα. Πάντα! Σε όλες τις ασκήσεις. Την άλλη μέρα ξαναπήγα στην προπόνηση για να τον δω πάλι, μήπως έκανα κάποιο λάθος. Και αποδείχτηκε ότι δεν έκανα λάθος. Αμέσως μετά άρχισα να συλλέγω πληροφορίες. Μόλις άκουσα Καστοριά, σκέφτηκα τον πρώην συμπαίκτη μου και προπονητή του στην Καστοριά, τον Κώστα Πιλαφίδη. Και του έκανα κάποιες ερωτήσεις. Πήρα αυτά που ήθελα και σιγά σιγά άρχισε η επαφή. Κάναμε ένα ραντεβού με τους γονείς του παιδιού και η σχέση δρομολογήθηκε σιγά σιγά. Δεν υπήρχε άλλωστε θέμα για συμβόλαιο, αφού αργούσε η ανανέωση. Μόνο μία αναπροσαρμογή του έκανα στον Ηρακλή».

 

- Το πιο σπουδαίο κομπλιμέντο που άκουσες, ποιο ήταν;

«Αυτό που εισπράττω από όλους είναι τεράστιος σεβασμός. Ολοι οι προπονητές μου μιλούσαν για το μυαλό του. «Είναι ο καλύτερος παίκτης στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, ο παίκτης που παίρνει τις κατάλληλες αποφάσεις όταν κρίνεται το παιχνίδι» μου έλεγαν όλοι».  

 

- Πόσο δύσκολες ή εύκολες ήταν οι ανανεώσεις με τον Παναθηναϊκό;

«Αρχικά πρέπει να σου πω ότι οι ανανεώσεις του Διαμαντίδη σπάνια γίνονταν τον Ιούνιο. Ολοκληρώνονταν πολύ πιο νωρίς. Στην τελευταία χρονιά των συμβολαίων ξεκινούσαν σιγά σιγά οι συζητήσεις από Οκτώβριο, Νοέμβριο και καταλήγαμε στις υπογραφές λίγους μήνες αργότερα. Οι τρεις μεγάλες ανανεώσεις έγιναν με τον Θανάση κυρίως, με τον οποίο μιλούσα περισσότερο. Τόσο ο Παύλος, όσο και ο Θανάσης θεωρούν τον Δημήτρη ξεχωριστό κι επίλεκτο μέλος της οικογένειας του Παναθηναϊκού. Διαφωνίες πάντα υπήρχαν, αλλά καταλάβαιναν το μέγεθός του. Δεν υπήρξαν ποτέ εντάσεις, παρά μόνο μικρές διαφωνίες, που ήταν λογικό να εμφανίζονται. Γινόταν μία διαπραγμάτευση, δεν υπήρχε διαφωνία».

 

- Το περίφημο: «Δωστε μου ό,τι θέλετε, αρκεί να μη με αδικήσετε» έχει βάση;

«Ναι ισχύει ότι ο Δημήτρης δεν έπαιρνε ουσιαστικό μέρος στη διαπραγμάτευση. Δεν έλεγε ακριβώς αυτό, αλλά κάτι αντίστοιχο. Ολοι οι παίκτες ξέρουν την αγορά. Αν ήταν πολύ κάτω από τα μέτρα της αξίας του δε θα αισθανόταν αδικημένος; Ηξερε τα συμβόλαια των μεγάλων παικτών της Ευρώπης. Δεν έχει μιλήσει ποτέ για τον εαυτό του όμως. Οι δημοσιογράφοι έβαζαν τους τίτλους και ο ίδιος, είτε δεν τους αποδεχόταν, είτε τους προσπερνούσε. Είναι πάρα πολύ έξυπνος. Απλά δεν του αρέσουν οι κορώνες. Ηξερε πόσο αξίζει».

 

- Ποια ήταν η πιο δύσκολη διαπραγμάτευση;

«Ουσιαστικές δυσκολίες δεν είχαμε σε καμία. Υπήρχε πάντα διάθεση. Κι αυτό διευκόλυνε το έργο μου. Οι πιο δύσκολες ίσως να ήταν αυτές που έγιναν τα τελευταία χρόνια, επειδή η Ελλάδα είχε μπει σε μία περίοδο κρίσης. Ηταν λογικό ο Παναθηναϊκός να μειώσει το μπάτζετ σε ένα γενικότερο κλίμα δυσκολιών και λογικό επίσης ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης να δεχθεί και την μεγαλύτερη μείωση. Δεν μπήκαμε όμως σε καμία λογική αποχώρησης. Ηταν δύσκολο να κατανοήσουμε και οι δύο πλευρές την πραγματικότητα. Αυτό ήταν όλο. Δε θα πω ότι η τελευταία χρονιά ήταν η πιο δύσκολη συζήτηση. Θα πω ότι ήταν η πιο μακροχρόνια».

 

- Θυμάσαι κάποιο ευτράπελο μαζί του;

«Ευτράπελο και Διαμαντίδης δε συνάδουν... Δεν πίνει ποτέ! Οταν πάει κάπου έχει μία ξανθιά μπύρα στο χέρι και την κρατάει όλη την ώρα... Δεν ξεφεύγει ποτέ! Εχει τον απόλυτο έλεγχο. Για παράδειγμα, είχα μία συνήθεια, δεν τον καλούσα ποτέ στο τηλέφωνο την ημέρα του αγώνα... Είχε ένα απίστευτο τρόπο να προετοιμάζει τον εαυτό του πριν τα σημαντικά παιχνίδια. Ουσιαστικά έβλεπε το ματς πρώτα, και μετά το έπαιζε. Είχε τον απόλυτο τρόπο προετοιμασίας. Ολα τα χρόνια που τον ξέρω δεν έχει ξεφύγει ποτέ. Δεν πέρασε μία μέρα χωρίς να φάει αυτό που έπρεπε. Του άρεσαν πολύ τα γλυκά, αλλά έτρωγε μόλις ένα την εβδομάδα. Για αυτό και έμεινε σε τόσο υψηλό επίπεδο για τόσα πολλά χρόνια».

 

- Σήμερα πια, πιστεύεις ότι ο Διαμαντίδης έχει συναίσθηση ποιος είναι και τι κατάφερε;

«Το έχει 100%... Οχι! Το ξέρει 110%! Εχει πλήρη επίγνωση... Ολοι ξέρουν ότι ο Δημήτρης είναι ένας σταρ αντισταρ. Δεν είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός, δεν τον ενδιαφέρει να είναι. Ομως, ξέρει απόλυτα ποιος είναι!».

 

- Εχεις κάποιο παράπονο από τον Διαμαντίδη;

«Θα ήταν αχαριστία αν είχα παράπονο. Μπορεί να τον ήθελα να είναι κάπως διαφορετικός, πιο επικοινωνιακός, αλλά ο καθένας έχει το χαρακτήρα του. Σε μία κλίμακα από το 1 μέχρι το 10 για το προφίλ του τέλειου ανθρώπου που έχω στο μυαλό μου, ο Διαμαντίδης είναι στο 9.5».

 

- Δεν έκανε ποτέ κάποιο λάθος;

«Αυτός ο άνθρωπος εμένα με έχει τιμήσει! Δεν μπορώ να του καταλογίσω κανένα λάθος. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά λίγο κλειστός. Και μέχρι να κερδίσω κι εγώ την εμπιστοσύνη του, ίσως να χρειάστηκε χρόνος. Αλλά όταν πιστέψει σε κάποιον και τον έχει τσεκάρει με χίλιους τρόπους, τελειώνει η υπόθεση. Γίνεται άνθρωπός του. Ο Διαμαντίδης είναι πολύ ξεκάθαρος ως άνθρωπος... Από την πρώτη στιγμή υπήρχε σχέση εμπιστοσύνης. Ηξερε ότι πάντα του λέω την αλήθεια. Ηξερε τα πάντα για εμένα και τον τρόπο που θα κινηθώ πριν από κάθε διαπραγμάτευση».

 

- Τελικά, ο Διαμαντίδης όντως πιστεύει ότι οι Αμερικάνοι δεν είχαν κάνει καλό σκάουτινγκ το 2006;

«Εσύ πιστεύεις ότι ο Διαμαντίδης δεν ξέρει ότι είναι ο καλύτερος σουτέρ; Τι απάντηση περίμενες να δώσει; Ηταν η μοναδική απάντηση που θα έδινε. Υπόψιν ότι αυτό το παιδί, όντως, δεν ήταν καλός σουτέρ. Εγινε καλός σουτέρ. Ημουν παρών σε αυτή τη διαδικασία. Ξέρω πόσες ώρες δούλεψε για να φτιάξει το σουτ του. Οι βάσεις, η μηχανική του σουτ, μπήκαν στη Θεσσαλονίκη. Το πείσμα του είναι απίστευτο. Το αποδεικνύει η εξέλιξή του».

 

Συνέντευξη στον Θανάση Ασπρούλια.

http://www.sdna.gr/mpasket/basket-league/article/224156/o-olympiakos-exase-ton-diamantidi-gia-50000eu